Predizborna kampanja Kolinde Grabar-Kitarović, njezin pobjednički govor i inauguracijski govor obilovali su pozivanjem na “nacionalno jedinstvo” i na “nacionalnu pomirbu”. Uz obilje univerzalnih, odnosno praznih označitelja (onih koje koriste skoro sve političke opcije, upisujući različite značenjske nijanse, poput “slobode”, “prosperiteta”, “demokracije”, itd.), “nacionalno jedinstvo” i “nacionalna pomirba” to nisu. To su označitelji usmjereni u jednom isključivom smjeru – radikalizaciji desnice.Ideja “nacionalnog jedinstva” suštinski je ideja kojom su dolazili na vlast razni nacionalistički, pa i fašistički političari. No, to nije samo ideja iza koje se skriva bezvremensko utjelovljenje duha jednog Naroda u jednoj Naciji, to je ideja koja se ne pojavljuje slučajno u određenom trenutku – obično iskrsava u vrijeme dublje ekonomske krize kada prijeti socijalni bunt te kada se s njim liberalna demokracija više ne može nositi.
Hrvatska se nalazi u tom stanju – sve je više nezaposlenih, obespravljenih, potlačenih i zaduženih, a službeno vladajući SDP svojom liberalnom i antinarodnom politikom teško uspijeva obuzdavati iskre nezadovoljstva i potencijalnog socijalnog bunta. Tu se pojavljuje njegov brat blizanac HDZ koji se zato radikalizira udesno spremajući obračun s onima s kojima se SDP nije u stanju obračunati. Kako to čini? Kao prvo, stvara mitske, imaginarne neprijatelje – neke “Jugoslavene” (u tu svrhu su i mobilizirani šatori u Savskoj), a kao drugo, služi se retorikom “nacionalnoga jedinstva” (ono što Grabar-Kitarović govori umilnije, to puno izravnije govori Karamarko). Što je zapravo posrijedi? Suština “nacionalnoga jedinstva” je “klasna harmonija”, tj. zanemarivanje, zapravo potiskivanje dubokih klasnih antagonizama pomirenih u “Naciji”. To je zamjenjivanje “klasnoga” s “nacionalnim”, što je činio i Tuđman, pa se u ovom činu na općepolitičkoj razini i ogleda taj najavljivani proces “retuđmanizacije”. Tuđmanističkih obilježja ne manjka i na nediskurzivnoj razini – uzvanici inauguracije mahom su bili poznati hrvatski tajkuni-kapitalisti, fašistički pjevači, ratni zločinci i sl. Dakle, u ovom trenutku kad hrvatsko društvo uistinu jest dubinski podijeljeno (ali primarno na relaciji rad-kapital, i to znatno u korist kapitala), potrebno je izvršiti pomirbu u “Naciji”, i to pod vodstvom čvrste ruke (naravno, u slučaju KG-K, ovo potonje je farsa jer jedina čvrsta ruka je kapital i ojačala klijentelistička mreža čija su utjelovljenja nazočila inauguraciji). Potiskivanje klasnih antagonizama, jer “svi smo Hrvati”, pojavljuje se baš sada kada pola juga Europe ustaje protiv kapitalizma, kada jača istinska ljevica, a ona lažna “liberalna” izumire u vlastitoj bijedi koju je produbila. Dakle, to nije slučajno, i KG-K simptom je tog povijesnog trenutka koji bi, ako se na vrijeme ne prevenira u širim razmjerima, mogao odvesti Hrvatsku u desni radikalizam koji će svim silama truditi se održati kapitaliste na vlasti (one iste koji ih i dovode na vlast) preusmjeravajući nezadovoljstvo, gnjev i frustracije na imaginarne neprijatelje poput “Jugoslavenâ” i druge iskonstruirane u istu svrhu.
Nacionalno jedinstvo nije potrebno radniku, nezaposlenom, svakom potlačenom i obespravljenom. Oni ne mogu biti “jedno” sa svojim šefom, političarima na vlasti, klasom kapitalistâ i raznoraznih skorojevića, samo zato što su “Hrvati”. Oni mogu biti “jedno” samo s drugim radnicima, nezaposlenima, potlačenima i obespravljenima neovisno o naciji jer ih povezuje isti položaj u društvenoj strukturi, u proizvodnim odnosima, dakle antagonistički odnos spram kapitalističke klase koja, u ovom slučaju, talasa između liberalizma i nacionalizma, koristeći obje ideologije ovisno o danoj situaciji. Nacionalno jedinstvo je, dakle, desničarska manipulacija najgoreg tipa, zavodljiva u situacija frustracije, a vrlo pogubna. Ona je, još u ovoj fazi, tek ublaženi oblik proglašavanja za neprijatelje druge nacije, vjeroispovijesti, rase i etnicitete. Ona je očajnički krik buržoazije koji je vrlo glasan u mnogim zemljama Europske Unije. Nacionalno jedinstvo nam ne treba, treba nam jedinstvo radničke klase. Nacionalno jedinstvo je nepotrebno i štetno, a potrebno i korisno je najdublje “nacionalno nejedinstvo”, odnosno eksplicitan antagonizam između klase kapitalistâ i klase radnikâ, sve do točke dijalektičkog nepodnošenja tog antagonizma.